Astrid Lampe (Tilburg, 1955) is dichter. Ze woont en werkt in Utrecht. Met titels als De memen van Lara, Spuit je ralkleur, Lil (zucht) publiceerde Lampe, zo wordt beweerd, de meest eigenzinnige dichtbundels van ons taalgebied. Ze schuwt de controverse niet. Haar poëzie schakelt van catwalk naar cakewalk, is vitaal en springerig en is (zelfs na meerdere lezingen) verschillend te duiden.

De theaterdiscipline waarin Lampe werkzaam was heeft haar gevormd tot de dichter die ze nu is. Kakofonie, flarden monoloog, gestotter en gestuntel. Meerstemmigheid. Met haar werk distantieert Lampe zich van poëzie die het verheven beeld van de dichter als gevoelsinstantie en bevlogen taalgenie bevestigt. Voor alles streeft Lampe de orkestratie van het eigentijdse na.

Docentschappen aan de afdeling Beeld en Taal van De Rietveld Academie en aan andere kunstinstellingen consolideren Lampes affiniteit met de beeldende kunst.

De samenwerking met muzikanten, ontwerpers, spuitgasten en beeldend kunstenaars, Lampes deelname aan diverse museale projecten (Boymans van Beuningen Rotterdam, Het Valkhof Nijmegen, Centraal Museum Utrecht), twee ludieke en bescheiden solo-exposities in Middelburg: dit alles droeg en draagt bij aan de verrijking van haar dichterschap.

Het zijn de beeldend kunstenaars waarmee Lampe zich qua aanpak en dikwijls onorthodoxe benaderingswijze het meest verwant voelt. Het onvermoeibaar inzetten, ontwikkelen en verfijnen van materialen en technieken.

Astrid Lampe treedt regelmatig op in binnen- en buitenland. Op grote en kleine festivals. Van salonfähig tot hard core. Haar poëzie werd in ondermeer het Engels, Frans, Spaans en Duits vertaald.

In 2024 werd het oeuvre van Lampe bekroond met de P.C. Hooftprijs 2024.

Bundel(s):
een sterke suikerlobby (2020)